Ακούω το τραγούδι της Αλεξίου ΄΄Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι΄΄ και σκέφτομαι αυτή τη φράση ξανά και ξανά .Είναι πολλές φορές που κοντινοί μου άνθρωποι , εγώ αλλά και πολλοί που δεν ξέρω έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Κάποιες στιγμές ξέρουμε πολύ καλά τι φταίει και άλλες , ενώ έχουμε τα πάντα στη ζωή μας που θα μπορούσαν να μας κάνουν ευτυχισμένους, νιώθουμε μια απέραντη μοναξιά….
Είναι μια αδυναμία που αισθανόμαστε πως έχει ριζώσει μέσα μας , μια τάση για λιποταξία από την καθημερινότητα μας , μια μόνιμη φυγή από τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Θέλουμε να αρνηθούμε τα πάντα , έχουμε βαρεθεί τον αδιάκοπο και αέναο αγώνα που σε μια γωνιά του κρύβεται η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα. Ίσως είναι ψυχική κούραση …ίσως το ισοζύγιο κουράγιου και αδυναμίας έχει γύρει προς λάθος πλευρά. Ξέρω.. όλα αυτά ακούγονται απαισιόδοξα και πεσιμιστικά , αλλά τι να κάνουμε που εμείς οι άνθρωποι ακόμα και τη μεγαλύτερη ευτυχία να έχουμε νιώθουμε ανεπαρκής και την πετάμε για να μπούμε ξανά στο παιχνίδι μήπως και μπορέσουμε να βρούμε κάτι ακόμα πιο τέλειο , πιο μοναδικό …Μόνο που δεν υπολογίζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού …αυτός που είναι πρώτος μπορεί να βρεθεί την άλλη στιγμή τελευταίος ….και ακόμα χειρότερα να βγει από το παιχνίδι!
Είναι σκληρό αλλά ο άνθρωπος είναι μόνος από επιλογή ! Αν κοιτάξουμε γύρω μας πάντα θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θα μας θέλει ανιδιοτελώς στη ζωή του, ή όσο ανιδιοτελώς μπορούμε να αγαπάμε τελοσπάντων .Το ξέρω πως μοναξιά μπορεί να νιώθουμε επειδή είναι ανεπαρκείς οι υπάρχουσες σχέσεις μας ή επειδή έχουμε χάσει ένα συγκεκριμένο άνθρωπο. Η ανεπάρκεια και η απώλεια είναι οι πρόδρομοι της μοναξιάς , της απώλειας ψυχικής ενέργειας , της κατάληξής μας σε ψυχικό τέλμα.
Εκεί που η μοναξιά όμως παίρνει κάτι από την γελοιότητα είναι τότε που έχουμε αγωνιστεί για να γίνουμε τρανοί , να πάρουμε δόξα , υλικά αγαθά χρήμα , να αποκτήσουμε την υστεροφημία που πάντα αποζητάμε και ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως είμαστε πραγματικά μόνοι μας … ή μαλλον καλύτερα διώξαμε αυτούς που πραγματικά θα μας κάναν ευτυχέστερους.Και ναι δεν λεω ίσως όλα τα παραπάνω δεν σου προσφέρουν τη δυστυχία που μπορεί να σου προσφέρει ένας άνθρωπος , αλλά δεν παύουν να γεμίζουν την επιφάνεια της ψυχής σου και όχι το βάθος της. Όσο και όσο να δουλέψεις , όσα πτυχία και να πάρεις τις στιγμές που θα μένεις μόνος , τις στιγμές που θα συνειδητοποιείς ότι έχεις θυσιάσει την πραγματική σου ευτυχία για να ικανοποιήσεις το υπερεγώ σου , την άκρατη φιλοδοξία σου τότε θα καταλάβεις….Είναι καλό καμιά φορά να ζεις και με την μετριότητα ….γιατί αυτή εμπεριέχει λίγο από όλα…και αυτό χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι επαρκής και πλήρης….Αυτό χρειάζεται για να ψάξει και να βρει τι φταίει που αισθάνεται μόνος , κενός…..
Είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας και ακόμα πιο δύσκολο να αλλάξουμε εμείς .Δεν είναι όμως αδύνατο και για ό,τι είναι δυνατό οφείλουμε να σφίξουμε τα δόντια και να παλέψουμε με εμάς για εμάς . Ποτέ μην σκεφτείς να το κάνεις για τους άλλους γιατί τότε η μοναξιά θα μεγαλώσει γεωμετρικά ….δες με σένα τι συμβαίνει …δες ο εαυτός σου γιατί δεν σου φτάνει …γιατί ο μόνος άνθρωπος είναι αυτός που έχει χάσει τον εαυτό του πάνω από όλα….
Δεν θέλω να σου αφήσω καμία πικρία , απλά να σου αποδείξω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν νιώσει όπως εσύ. Μην το βάλεις κάτω όμως , όσο και να σε πονάει το παρελθόν ή το παρόν , μπες στο πρόβλημα , βρες τη λύση που κρύβεται μέσα σου….. και κάθε φορά που θα νιώθεις έτσι απλά να σκέφτεσαι ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο ….είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις , δύσκολα , αλλά μπορείς …απλά πρώτα κοίτα μέσα σου και μετά γύρω σου …και τότε θα καταλάβεις!
Σχολιάστε:
